บทที่ 7 7

“ช่วงนี้ใกล้ปิดเทอมแล้ว หนูไปทีหลังไม่ได้เหรอคะ อยากอยู่ที่นี่กับยายก่อน” เธอบอกอย่างอ้อนวอนชายหนุ่มที่ทำหน้ายักษ์ใส่เธออยู่ อีกตั้งหลายวันถึงจะเปิดภาคเรียนใหม่ อีกอย่างยายของเธอก็เพิ่งออกจากโรงพยาบาล เธออยากดูแลยายของเธอก่อน ยังไม่ได้ทำใจเลยที่ต้องแยกจากยายไปอยู่ที่อื่น ถึงคุณหญิงผกาแก้วจะรับปากว่าจะดูแลยายเธอให้ดีที่สุด แต่หญิงสาวก็ยังทำใจจากยายของเธอไม่ได้จริง ๆ

“อย่าเรื่องมากได้ไหม แค่นี้ชีวิตฉันก็เสียเวลาเพราะเธอมามากแล้วนะ บอกให้ทำอะไรก็ทำ อย่าขัดคำสั่ง” มะลิวัลย์เผยสีหน้าเศร้าออกมาเมื่อได้ยินอย่างนั้น เธอคงต้องไปพรุ่งนี้จริง ๆ สินะ

หลังจากที่จัดการเรื่องโรงเรียนของมะลิวัลย์เสร็จ ชายหนุ่มก็จะกลับมาที่เชียงใหม่เลย ตลอดการเดินทางหญิงสาวใบหน้าสวยเอาแต่น้ำตาซึมตลอด จนทำให้ใครต่อใครก็อดที่จะหันมามองหญิงสาวไม่ได้เลย

“นี่ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อยเดี๋ยวใครต่อใครก็คิดว่าฉันจับตัวเธอมาหรอก!” คณากรเอ่ยบ่นออกมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ มะลิวัลย์เม้มริมฝีปาก เธอพยายามแล้ว แต่มันอดไม่ได้เสียหน่อย เกิดมาจนอายุครบสิบแปดปี เธอไม่เคยห่างจากผู้เป็นยายเลย ตอนนี้ จู่ ๆ ก็ต้องห่างกัน แค่คิดเธอก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาแล้ว

เพียงไม่กี่ชั่วโมงนั่งเครื่องบินจากกรุงเทพมาถึงเชียงใหม่ก็มีรถมารับชายหนุ่มกับหญิงสาวกลับไปที่บ้าน โดยบ้านที่นี่ของคณากรเป็นบ้านปูนแนวโมเดิร์นสมัยใหม่ ซึ่งไม่ได้อยู่ห่างจากร้านอาหารของเขาเลย

“ห้องเธออยู่ทางโน้น บอกไว้ก่อนนะ อยู่ที่นี่ฉันเป็นผู้ปกครองเธอ ถ้าเธอทำตัวไม่ดีโดนดีแน่!” ชายหนุ่มร้องขู่ ก่อนจะถกแขนเสื้อขึ้น พร้อมพ่นลมหายใจออกมา กว่าจะจบเรื่องนี้ เล่นเอาเขาเหนื่อยเป็นบ้า

“ลืมบอกไปที่นี่ไม่มีแม่บ้าน ปกติจะมีคนมาทำความสะอาดบ้านอาทิตย์ละสองครั้ง แต่ตอนนี้ฉันยกเลิกแล้ว เพราะต่อไปหน้าที่พวกนี้เธอต้องรับผิดชอบ คงไม่คิดว่ามาอยู่ที่นี่จะได้นั่งกินนอนกินหรอกใช่ไหม?”

“หนูทราบค่ะ” เธอบอก เรื่องทำงานบ้านอะไรพวกนี้ เธอทำเป็นแต่เด็กแล้ว เพราะยายเธอเป็นคนสอน อีกอย่างเธอก็ไม่ได้คิดว่าจะมาอยู่นั่งกินนอนกินเหมือนที่ชายหนุ่มว่าไว้ คณากรยักไหล่ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาหรู

“ไปเอาน้ำมาให้กินหน่อย เหนื่อยเป็นบ้า” มะลิวัลย์พยักหน้า ก่อนจะมองหาทางไปห้องครัว เธอเดินไปหยิบน้ำเย็นที่อยู่ในตู้มาให้ชายหนุ่มอย่างว่าง่าย แหงสิ เธออยู่ในความปกครองของเขานี่นา

“นั่งลงก่อน ฉันมีข้อตกลงที่จะบอกให้เธอรับรู้” มะลิวัลย์ยอมนั่งลงโซฟาอีกทางด้านของคณากรอย่างว่าง่าย ทำให้ชายหนุ่มเผยสีหน้าพอใจออกมาที่เห็นคนตัวเล็กทำทุกอย่างที่เขาสั่ง

“เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันไม่ได้อยากแต่งงานกับเธอ” มะลิวัลย์พยักหน้ารับรู้ เธอเองก็ไม่ได้อยากแต่งเหมือนกัน แต่ที่แต่งเพราะความจำเป็นต่างหาก

“ฉันไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายชีวิตฉันมาก เธอควรจะรู้ไว้ นอกจากหน้าที่ในบ้านที่เธอต้องทำ นอกนั้นเธอห้ามยุ่งวุ่นวายกับฉัน ฉันจะให้ค่าใช้จ่ายเธอทุกเดือน เดือนละหมื่น คงพอสำหรับเด็กมัธยมปลายอย่างเธอนะ”

“พอค่ะ” คนตัวเล็กบอก สำหรับเธอมันเยอะมากกับเงินที่ชายหนุ่มบอกออกมา คณากรยังจำคำพูดของคนเป็นมารดาได้อย่างดี ยิ่งคิดก็ยิ่งเบื่อหน่ายที่เขาต้องเลี้ยงดูเด็กคนนี้ ไหนจะค่าเทอม ค่าเรียน ค่าใช้จ่ายรายเดือนอีก หาเหาใส่หัวชัด ๆ

“แต่ถ้าเธอทำผิดหรือทำตัวไม่ดี ฉันจะหักค่าใช้จ่ายของเธอ”

“ทำตัวไม่ดีนี่แบบไหนคะ?” เธออยากรู้ ไม่ใช่ว่าพอชายหนุ่มไม่พอใจ เขาก็จะหักเงินเธอจนหมดหรอกนะ

“ขัดคำสั่งฉันทุกอย่าง นี่คือการทำตัวไม่ดี” ไม่ยุติธรรมเลยสักนิด แบบนี้เธอต้องทนทำตามคำสั่งเขาทุกอย่างเลยสินะ คนเจ้าเล่ห์ มันน่ากระโดดทุบหัวนัก มะลิวัลย์คิดในใจ แต่ก็ต้องทำหน้าเรียบนิ่งออกมา

“ทำหน้าแบบนี้คืออะไร แอบด่าในใจ?”

“ปะ เปล่านะคะ หนูไม่ได้ว่าคุณเสียหน่อย”

“เหรอ เชื่อตายแหละ อ๋อ มีอีกอย่างที่ฉันอยากจะบอก อยู่ที่นี่ไม่ต้องบอกใครว่าเธอเป็นอะไรกับฉัน เข้าใจไหม?”

“เข้าใจค่ะ” เธอไม่อยากถามอะไรมากมาย คณากรไม่ต้องการจะบอกให้ใครรับรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเขา เธอก็ไม่อยากพูดเหมือนกัน มีใครที่ไหนอยากบอกชาวบ้านไปทั่วว่าตัวเองแต่งงานตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ พอได้คุยแบบนี้มะลิวัลย์ก็สบายใจขึ้นมาอยู่มาก ทนเรียนให้จบ เธอจะได้มีงานดี ๆ ทำ มีเงินเดือนที่พอจะเลี้ยงยายได้ แค่นั้นล่ะเป้าหมายในชีวิตของเธอ

เช้าของวันใหม่

หญิงสายวันแรกแย้มตื่นตั้งแต่เช้าตามเคยชินที่เธอมักจะต้องตื่นมาทำกับข้าวกับปลาให้ยาย มะลิวัลย์เดินลงมาจากห้องนอนเล็กที่ตอนนี้เป็นที่ส่วนตัวของเธอไปแล้ว เมื่อคืนกว่าหญิงสาวจะหลับก็เลยเที่ยงคืนเสียแล้ว เธออดคิดถึงหญิงชราไม่ได้ ป่านนี้ไม่รู้จะทำอะไรอยู่ มะลิวัลย์เข้าครัวทำอาหารตามวัตถุดิบที่คณากรให้คนไปซื้อมาให้

เพียงไม่นานอาหารเช้าแบบง่าย ๆ ก็ถูกจัดเรียงขึ้นไว้บนโต๊ะอาหาร ก่อนที่แววตาคู่สวยจะหันไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ เมื่อเห็นว่าตอนนี้เช้ามากแล้ว คนตัวเล็กที่กำลังก้าวเท้าขึ้นไปตามคณากรในห้อง แต่ก็ต้องชะงัก ก่อนจะฉุดคิดถึงคำพูดของชายหนุ่มก่อนหน้านี้

“รอให้ลงมาเองดีกว่า ชิ!”